1. Czytanie z Ewangelii według św. Jana

J 21,15-19 (wg Edycja św. Pawła)

Gdy spożywali posiłek, Jezus zapytał Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie bardziej niż oni?”.

Piotr odrzekł: „Tak, Panie! Ty wiesz, że Cię kocham”. Wtedy powiedział do niego: „Paś moje baranki”. Zapytał go powtórnie: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie”. Odrzekł Mu: „Tak, Panie Ty wiesz, że Cię kocham”. Powiedział mu: Paś moje owce”. I zapytał go po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?”. Wtedy Piotr się zasmucił, że już trzeci raz go zapytał: „Czy kochasz Mnie?”. I odpowiedział Mu: „Panie, Ty wiesz o wszystkim. Ty wiesz, że Cię kocham”. Jezus rzekł do niego: „Paś moje owce”.

Uroczyście zapewniam cię: kiedy byłeś młodszy, przepasywałeś się sam i szedłeś, dokąd chciałeś. Kiedy jednak się zestarzejesz, wyciągniesz swoje ręce, a ktoś inny cię przepasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. Powiedział to, aby wskazać, jaką śmiercią uwielbi Boga. Następnie rzekł do niego: „Pójdź za Mną!”.

2. Refleksja: ( każdy może mieć inną refleksję, to jest tylko pomoc)

Posługa Piotra wiąże się z władzą (sukcesja apostolska) i uczestnictwem w misji Jezusa Chrystusa (por. Mt 16,17-19; J 20,22-23). Piotr jest gwarantem jedności (ut unum sint) Kościoła, o którą modlił się Jezus (J 17,20-25). Pierwszeństwo Piotra i jego następców na stolicy biskupiej w Rzymie sprowadza się w zasadzie do tego, że jest on gwarantem jedności, świętości, powszechności i apostolskości Kościoła. Biskup Kartaginy Cyprian (†258) pisał: „Podobnie jak słońce wysyła wiele promieni, ale tylko jedno światło, i jak drzewo ma liczne konary, ale tylko jeden korzeń, i podobnie jak z jednego źródła wypływają liczne strumienie, mimo to jedność zostaje zachowana, gdyż jeden jest początek. Mimo że wszystkim Apostołom [Jezus] dał taką samą władzę, to ustanowił jedną tylko katedrę i swoją władzą zdecydował o jednym początku i kształcie jedności. Tym czym był Piotr, byli także inni, ale prymat został udzielony Piotrowi”. Sukcesja apostolska oznacza sposób kontynuacji i uobecnienia Tradycji apostolskiej w Kościele. Mimo słabości Szymona Piotra, tak chciał sam Chrystus: „Ty jesteś Skałą [Piotr]. Na tej Skale zbuduję mój Kościół, a potęga piekła go nie zwycięży” (Mt 16,18); „Paś moje baranki/owce” (J 20,15-17).

Powierzenie Piotrowi zadań pasterskich ma miejsce po Zmartwychwstaniu i Zesłaniu Ducha Świętego. Chrystus rehabilituje i potwierdza władzę Piotra i jego uczestnictwo w misji Kościoła. Trzykrotnie pyta go o miłość i trzykrotnie wyznacza misję. Nikt nie może zastąpić Szymona Piotra w władzy rządzenia i w uczestnictwie w misji. On musi być pierwszy w posłudze miłości. On konsekwentnie odpowiada na pytanie o miłość do dzieci Kościoła.

Rozdział 21 Ewangelii Jana ma kilka części. Trzecia to dialog Jezusa z Szymonem (w. 15-17), a czwarta zawiera przepowiednię dotyczącą przyszłości Piotra i jego świadectwa wiary w Jezusa (w. 18-19). W postawie Piotra istotna jest cecha duszpasterskiej konkretności – troski o innych, o wspólnotę. Niewielka wspólnota potrzebuje środków materialnych (powrót do łowienia), bazy ekonomicznej, koniecznej jako punkt wyjścia. Wspólnota potrzebuje też przywództwa – rządzenia.

Jezus ukierunkowuje jednak plany Piotra na sprawy duchowe: na pierwszeństwo miłości i gotowości do zawierzenia. Piotr pozwala się tu formować Jezusowi, widząc, że naprawdę uzyskał Jego przebaczenie. Szymon w swoich odpowiedziach jest bardzo r o z w a ż n y. Przed swoim zaparciem się wiele mówił, dawał szumne obietnice, wysuwał nadzwyczajne propozycje; teraz zawierza siebie Jezusowi („Panie, Ty wiesz…”). Potwierdza, a zarazem zdaje się na Jezusa, a więc osiągnął wielką rozwagę i przezorność. Czego uczy zatem współczesnych przełożonych i odpowiedzialnych w Kościele?

Piotr nauczył się odpowiadać skromnie i z umiarem; co więcej nauczył się łączyć skromność z prawdą – dwie rzeczy, które niełatwo jest ze sobą połączyć. Jak my dzisiaj rozmawiamy o sprawach ważnych w Kościele? Co i kogo stawiamy na pierwszym miejscu?

Po latach Piotr w Pierwszym Liście przypomniał wiernym: „Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go [Jezusa]” (1 P 1,8). Dar miłości Bóg wlewa w nasze serca przez Ducha Świętego, a z naszego serca wylewa się ona na Jezusa i na wszystkich, których spotykamy. W tym samym Liście Apostoł zachęca: „Kochani, nie bądźcie zaskoczeni tym żarem w was, który istnieje dla waszego doświadczenia, jakby coś niezwykłego wam się przytrafiło, ale ponieważ jesteście współuczestnikami cierpień Chrystusa, cieszcie się” (1 P 4,12-13).

Władza w Kościele winna łączyć się z miłością i współuczestnictwem w cierpieniach Chrystusa. Przyszłość Kościoła zależy jednak od naszej odpowiedzi na powołanie („Pójdź za Mną”; w. 19). Pójście za Jezusem jest tym, co decyduje o jedności i żywotności Kościoła.

3. Krótka medytacja osobista

4. Modlitwa synodalna

Stajemy przed Tobą, Duchu Święty,

zgromadzeni w Imię Twoje.

Z Tobą jedynie, który nas prowadzisz;

zamieszkaj w naszych sercach,

naucz nas drogi, którą mamy iść

i jak mamy nią podążać.

Jesteśmy słabi i grzeszni;

nie dozwól, abyśmy wprowadzali nieład.

Nie pozwól, by niewiedza sprowadziła nas na niewłaściwą drogę,

albo stronniczość wpływała na nasze działania.

Niech w Tobie odnajdziemy naszą jedność,

abyśmy mogli razem podążać do życia wiecznego,

i abyśmy nie zbaczali z drogi prawdy

i tego, co jest słuszne.

O to wszystko prosimy Ciebie,

który działasz w każdym miejscu i czasie,

w komunii Ojca i Syna,

na wieki wieków. Amen.

5. Pytania do refleksji synodalnej ( wypełnij ankietę III)